Afscheid van Stichting ‘k LEEF

Het is al een paar maanden geleden dat ik afscheid nam van de Stichting ‘k LEEF, maar ik zou er toch nog graag aandacht aan besteden in dit weartikel.

Kennis maken met ‘K Leef

Stichting ‘k Leef is een inloophuis in Apeldoorn voor mensen met kanker en hun naasten. Begin 2011 nam de directeur contact met mij op, omdat men overwoog om mindfulness aan te gaan bieden aan de gasten van ‘K Leef. Enkele maanden later begon ik daar met mijn vrijwilligersklus.

In de loop van de jaren heb ik daar verschillende lessen en mini-programma’s begeleid. Naast mindfulness heb ik ook Tai Chi en Qigong lessen mogen geven. Het was aftasten en bijstellen, mede afhankelijk van de vragen en behoeften vanuit de gasten.

Een volledig 9-weeks programma was niet gepast. Soms hebben de gasten van ‘K Leef een acute ‘hulp’vraag en dan zouden ze een aantal weken of zelfs maanden moeten wachten. Bovendien was een aantal van hen in actieve behandeling. Dit betekent soms met spoed naar het ziekenhuis en soms teveel bijwerkingen van bijv. chemotherapie, waardoor men niet naar de les kon komen.

Een flexibele vorm

Het moest dus iets flexibels zijn, dat tussentijdse instroom toeliet en ruimte liet om in te spelen op de vragen van de deelnemers van dát moment. Een uitdaging dus, maar een die ik graag aanging. Immers: ik predik aandacht en beweer, in navolging van Jon Kabat-Zinn, dat mindfulness iets te bieden heeft bij chronische of ernstige gezondheidsklachten. Nu was daar de kans het te bewijzen, en wel bij een categorie mensen die zich niet met een kluitje het riet in laten sturen.

Full Catastrophe Living

De titel van Jon Kabat-Zinn’s boek. En dat mag je een leven met kanker wel noemen. Hoe ga je om met datgene waarmee niemand eigenlijk om wil gaan: ziekte, pijn, functieverlies of zelfs een naderende dood. Of, bij gasten die medisch gezien “schoon” (“kankervrij”) verklaard waren: omgaan met de angst en de dreiging van een terugkeer van de kanker en het geven van een plek van de soms traumatiserende ervaringen van de ziekteperiode.

Daar helpt geen ontspanningoefeningetje. Dat zijn geen dingen die je zomaar even ‘weg ademt‘. En dat is ook precies de reden waarom de oorspronkelijke titel van Jon’s boek luidt “Full Catastrophe Living: Using the Wisdom of Your Body and Mind to Face Stress, Pain, and Illness” (door mij vaak vertaald als “Leven met alle shit die erbij hoort: het gebruiken van de wijsheid van je lichaam en geest om met stress, pijn en ziekte om te gaan”).

Acceptatie waar het niet mogelijk is

En zo heb ik dus een flink aantal mensen met deze slopende en soms dodelijke ziekte mogen begeleiden bij een klein stukje van hun weg en samen met hen mogen oefenen in het omgaan met hetgeen de kanker voor hen met zich meebracht. Geen antwoorden hebben, maar oefenen in merken dat er pijn, moeheid en onzekerheid is, dat het met je op de loop kan gaan, wat je anders zou kunnen doen en dat vervolgens – heel voorzichtig – proberen.

Contact maken met de adem om de draad weer op te pakken als je hem kwijt bent. Soms ook als hulpmiddel bij een pijnlijke ingreep in een ziekenhuis. Of als rustpunt in een CT- of MRI-scanner.

Merken dat vechten soms nodig is en soms zinloos. Keuzes leren maken waar de schaarse energie aan besteed wordt. Ruimte geven aan emoties zonder erin te verdrinken. Kalmte en stilte vinden in zichzelf, zodat vluchten in allerhande ‘gedoe’ of gepieker minder nodig is. Voelen waar moeheid begint en leren te kiezen om op tijd te pauzeren en zo minder te schommelen met de pieken en dalen in de belastbaarheid.

Oefenen in het niet vergeten te genieten van de momenten die wél OK zijn, zodat het leven geen tranendal wordt en kanker niet niet het héle leven bepaalt. En – niet te vergeten – ook regelmatig lachen om de inzichten die we opdeden en de ontdekkingen die gedaan werden.

Dankbaar

Eind 2017 nam ik dus afscheid. In harmonie. Het was tijd om verder te gaan. En zoals dat dan gaat: in die periode was er ook ineens even wat minder belangstelling, dus dat kwam mooi uit.

Ik kijk terug op een bijzondere tijd. Het is een voorrecht om dit gedaan te mogen hebben. Ik heb van de deelnemers minstens evenveel geleerd als zij van mij. Het heeft mijn vertrouwen in de kracht van de mindfulnessbeoefening nóg groter gemaakt en het heeft me daarmee ook geholpen een betere trainer te worden, hoop ik.

Dank dus aan alle gasten van ‘K Leef en aan alle gastvrouwen en -heren en de leiding voor het vertrouwen. Dank ook aan de vele mededocenten in andere disciplines die ik heb leren kennen.

Foto: Jeremy Bishop on Unsplash

Gerelateerde berichten