En na die ene keer waarover ik recent berichtte volgde een tweede uitnodiging om voor de camera met een echtpaar aan de slag te gaan. Hoe lastig meteen om het met een ‘frisse blik’ tegemoet te treden.
Niet dat ik routineus, op de automatische piloot kon handelen: een ander echtpaar met andere thema’s en hulpvragen. Ook een andere regisseur, andere locatie, andere oefeningen. Wat er gebeurde in mijn geest was: ik ging vergelijken. In het me voorbereiden, kwamen momenten van de vorige ervaring er doorheen gesijpeld. Ik kon ze niet buiten de deur houden. En ik voelde nu een druk om het goede gevoel van vorige keer te moeten evenaren. Bijzonder eigenlijk dat je iets wat nog moet gebeuren al in je eigen hoofd kunt vergelijken met iets wat al gebeurd is en welke twee uiteindelijk NIETS met elkaar te maken hebben. Het associatieve vermogen van de mens is sterk. Soms te sterk: het leidt tot STRESS.
Toch weer beoordelingsangst, maar nu in de vorm van vergelijken. De twee beproefde methodes van vorige keer heb ik natuurlijk weer toegepast, mediteren en steun van een vriend, maar ook hier was de frisse blik lastig: vorige keer hielp het, dus ik verwachtte dat dat nu weer zo zou zijn…. Dat was ook zo, maar toch anders en ik ben blij dat ik nog genoeg frisse blik had om dat op te merken (én dat ik met rommelige darmen in de auto zat 🙂 ).
De beoefening van mindfulness op het kussen hielp me om te dis-sociëren: de twee situaties, welke ik zelf aaneen had gedacht, weer los te zien van elkaar. Ze weer als op zichzelf staande situaties te beschouwen. En zo kon ik met dit echtpaar toch ‘opnieuw beginnen’.
Ik hoop dat het goed gaat met de 2 echtparen. Ik hoop ook dat mijn beroep, psychomotorisch therapeut, helder en duidelijk in beeld mag komen. En ik hoop ook dat mindfulness als attitude, als wijze van werken met mensen, op televisie zichtbaar zal worden.
In het voorjaar dus. Op vrijdagavond. NPO1: “Zo zijn wij niet getrouwd”
Foto: Mattias Diesel on Unsplash
