Laatste opleidingsweek
Afgelopen week was ik voor de zesde en laatste keer een week op pad voor mijn opleiding tot Somatic Experiencing ® Practitioner, oftewel Lichaamsgericht Traumatherapeut.
Een bijzondere week. Niet alleen omdat het de laatste was, maar ook omdat ik mijn certificaat zou gaan ontvangen. Omdat de criteria duidelijk waren en ik aan alle criteria voldeed, wist ik dat ik het certificaat zou gaan krijgen. Tenzij ik een been zou breken of zoiets, want aanwezigheid van die laatste zesdaagse was nog wél een vereiste waaraan ik moest voldoen.
Maar goed, dat heb ik dus gered.
Drie jaar vloog voorbij
De zes opleidingsweken die nodig zijn om SE™-therapeut te worden heb ik in de afgelopen drie jaar gevolgd. Nu zou je kunnen denken dat dat toch ook in bijv. zes weken 😉 had gekund, maar er kwam nog heel wat meer bij kijken dan alleen het ‘klassikale’ gedeelte.
Zo moest ik bijvoorbeeld zelf een flink aantal sessies in deze therapievorm nemen, als cliënt dus. Ten eerste om zelf te ervaren hoe krachtig de SE methodiek is; ten tweede om mij meer bewust te worden van- en verzachting te vinden bij de indringende gebeurtenissen en ervaringen uit mijn eigen levensgeschiedenis.
Dan waren er nog enkele tientallen uren verplichte supervisie die gevolgd moesten worden, waarbij ik door zeer ervaren SE-therapeuten werd bevraagd op het hoe en waarom van hetgeen ik deed in de sessies die ik had met cliënten.
Tenslotte heb ik maandelijks wel een of twee halve dagen doorgebracht met groepsgenoten voor samen studeren en oefenen. Het was dus geen cadeautje qua gevraagde inspanning, maar wél qua resultaat.
Resultaat
Drie jaar de tijd nemen voor deze opleiding was geen overbodige luxe. Het gaat bij traumatherapie immers niet over zweetvoeten of een lekke band, maar om gebeurtenissen en ervaringen die ons tot in het diepst van ons wezen raken en die ons leven blijvend beïnvloeden. Dit wordt ook in toenemende mate door wetenschappelijk onderzoek bevestigd: het is juist het blijvende effect dat van een trauma een trauma maakt. En dan hebben we het bijvoorbeeld over het mijden van bepaalde situaties, diverse chronische lichamelijke klachten, geplaagd worden door nare herinneringen, depressiviteit of angstklachten, etc.
Veel mensen functioneren in het dagelijks leven normaal met dit soort klachten. Trauma’s (oftewel: de nasleep van gebeurtenissen die té heftig waren voor onze lijf en leden) leiden vaak een sluimerend, onderhuids bestaan dat – vaak ongemerkt – impact heeft op het welbevinden, de gezondheid en de kwaliteit van leven.
Zijn alle genoemde klachten dan het gevolg van trauma? Vast niet, maar ik onderschrijf wél de stelling dat trauma één van de meest onbegrepen en onbehandelde oorzaken van menselijk lijden in de huidige tijd is.
Van mindfulness naar traumatherapie
Ik schreef een tijd geleden al in het weblog over de SE-opleiding en ondertussen zijn er tal van andere blogs verschenen over het thema trauma en mijn visie daarop. Voor sommigen kan het misschien een wat vreemde combinatie lijken om mindfulness– en compassietrainingen te combineren met traumatherapie, voor mij is het een logisch continuüm. Hoe zit dat?
Als me in de loop van zo’n 65 mindfulnessgroepen, 10 compassiegroepen, vele Tai Chi en Qigong lessen en de individuele consulten van de afgelopen 10 jaar iets duidelijk is geworden, dan is het wel dat stress niet één ding is, maar een glijdende schaal van klachten en symptomen die snel of langzaam kunnen ontstaan. Soms door een enkelvoudig probleem zoals een auto-ongeval, soms als optelsom van jarenlang te hard werken of zorgen, gepest worden of gevangen zitten in een slechte relatie.
Hierbij spelen draagkracht (wat de persoon ‘aan kan’) en draaglast (dat waar de persoon mee te maken krijgt) een belangrijke rol. Daarbij weten we dat de draagkracht van ieder mens begrensd is en dat de draaglast in de afgelopen tijd voor veel mensen flink is toegenomen.
Stress en compassie als hoofdthema’s
Bij het omgaan met al die stressoren, al die ‘aanslagen’ op onze draagkracht, speelt een compassievolle houding mijns inziens een cruciale rol. Immers, door hardheid en verkramping, zowel lichamelijk als mentaal, ontstaan onze klachten. Zo worden onze lichamen een ‘opslagplaats’ van spanning, angst en negativiteit. Iedere vorm van hardheid en kramp om daar van af te komen, vergroot alleen het probleem, want het is alleen maar weer meer hardheid en kramp.
Vriendelijke, milde aandacht is dus de sleutel tot het doorbreken van de cirkel.
Ik ben blij dat ik daarvoor, zowel in mijn groepen als nu ook in de persoonlijke sessies en consulten, goed ben toegerust.
Voor vragen of het maken van een afspraak voor een vrijblijvende intake, neem contact op.
