Daar sta je dan…
Op Qigong les.
En Ronald appte me deze foto, met als ondertitel: Prachtig!
Thuisgekomen liet ik hem zien aan mijn man.
“Wat is hier zo bijzonder aan?”
En dat is het precies.
Het is niet bijzonder, maar wij zijn het bijzonder gaan vinden.
Qigong is een Chinese bewegingsleer en het betekent zoveel als ontwikkelen van vitale energie.
Omdat ik Ronald ken van de Mindfulness training, bedacht ik dat ik maar eens naar Qigong moest, want denken kon ik al prima.
Ik startte ‘vanuit mijn hoofd’, zo van: “dit is goed voor me”.
Zwaar, erg zwaar vond ik het.
Loslaten, niet hechten aan het resultaat.
Tja, dat lukte voor geen meter.
En toch na een paar lessen ervoer ik dat het mijn lichaam goed deed. Leuk vond ik het nog steeds niet, wel erg nuttig.
Tot een jaar geleden.
Ik ontdekte de parallellen tussen hoe ik leef en wat er tijdens Qigong in mijn lichaam gebeurt.
Dat Ronald zegt dat we bij Qigong het lichaam gebruiken zoals het bedoeld is, ontspannen, met zo min mogelijk inspanning.
En hoe ik in mijn leven vaak met energie smijt.
Dat ik bij een oefening mezelf weggeef.
Au, erg herkenbaar.
Of te “open” ga staan en zo bij mezelf wegraak.
Dat prachtige mooie slimme lichaam dat weer aan zijn trekken komt met Qigong. En me inzicht geeft en helpt keuzes te maken.
Het is een plezier nu Qigong.
Oefening baart kunst.
Soms gaat het zo maar vanzelf.
En ik merk dat ik meer geduld heb als het even duurt.
En de vreugde (sterker dan blijdschap) als er iets van verzachting ontstaat en er minder pijntjes zijn.
En de foto?
Ontspannen staan met zo weinig mogelijk energie.
En ik voelde me ook ontspannen en tegelijk krachtig.
En als de kers op de taart: Qigong beoefenen met een fijne groep mensen. Oefenen, veel lachen. Afwisselen van stilte en praten.
Van binnenwereld naar buitenwereld.
Onder leiding van Ronald, als nuchtere, humorvolle en betrokken leraar.
Marike Smilde
Foto: Faye Cornish on Unsplash
