Afgelopen zondag (20 maart) zijn we met 4 mensen vertrokken naar Amsterdam, naar een trainingszondag van Qigong leraar Peter den Dekker. Peter is senior student van Qigong meester Lam Kam-Chuen en doceert Zhan Zhuang Qigong, de stijl die we bij Relax More beoefenen.
Onder de vier Apeldoornse bezoekers was Qigong cursist Helwi, die hieronder haar ervaringen van deze dag beschrijft, waarvoor dank!
Hoe verbonden ben ik nu met de grond onder mijn voeten?
Ik ben iemand die veel weerstand kan voelen bij lichamelijke ongemakken. Ik heb als kind het geluk gehad om op te groeien met een gezond lijf. Door veelvuldig sporten werd mijn lijf sterker. Tegelijkertijd leerde ik dat ik geen aandacht moest besteden aan kleine pijntjes.
Negeren en doorgaan, niet zeuren en doorgaan, mijn best doen en doorgaan. Doorgaan, doorgaan en doorgaan…
Dit heeft mij op de sportladder het één en ander opgeleverd. Maar ook werd ik blind voor signalen van mijn lijf. En als ik de signalen wel voelde dan ging ik toch nog door op wilskracht.
Dat heeft mij, tot 3 keer toe in mijn leven, compleet lamgelegd. De eerste keer was het door lichamelijke en geestelijke uitputting dat een bacterie de kans kreeg om mij te vloeren.
De tweede keer werd ik stilgelegd door RSI waarbij ik voor het eerst in mijn leven angst voelde om te bewegen. De derde keer was een driekwart jaar durende rugpijn die mijn normale functioneren onmogelijk maakte.
Vandaag bij de workshop van Peter den Dekker in Amsterdam, kregen we de opdracht om aandacht te geven aan elk signaal in je lijf: spanning in de schouder, een zware druk in mijn rechter hiel, jeuk aan mijn neus, etc. Die aandacht bestond eruit dat ik het opmerkte en er ook op mocht reageren. Ik mocht de Qigong oefening onderbreken en even aan mijn neus krabben, de Qigong oefening stoppen en mijn armen losschudden. Niet pas als het pijn deed, nee, gewoon op het moment dat je het opmerkte. Dit was voor mij een totaal tegenovergestelde oefening van wat mij is geleerd in mijn leven en wat ik mijzelf heb eigen gemaakt.
Peter wilde dat we de signalen gingen herkennen, ze zouden opmerken. Daarnaast dat we ze zouden erkennen, toestaan dat ze er zijn. Ook wilde hij dat we ze zouden onderzoeken, waar komen ze vandaan? En als laatste, wat gebeurt er als we banen in ons lichaam gebruiken als een bliksemafleider naar de grond?
De oefeningen van Peter bestonden eruit om deze fases te doorlopen. Vooral de laatste fase fascineerde mij. Jezelf verbinden met de grond via je voeten, jezelf verbinden met de grond via je knieën, jezelf verbinden met de grond via je handen, jezelf verbinden met de grond via je hoofd. Zowel in stilstand als in beweging. Moeder aarde ontvangt de spanning, de pijn en de sensaties uit je lijf, als jij de verbinding maakt.
Ik ben door deze workshop niet in een keer af van mijn weerstand tegen lichamelijke ongemakken. Wel is het goed voor mij om dagelijks aandacht te besteden aan en stil te staan bij hoe gegrond ik ben.
Ik wil mijzelf vanaf nu regelmatig de vraag stellen:
Hoe verbonden ben ik nu met de grond onder mijn voeten?
