Ik ontving recent een stukje van Tai Chi leerling Anne-Karin. Een mooie beschrijving van haar eerste jaar Tai Chi les, het zoeken naar wat past en de twijfel die daar bij hoort. En een voor mij erg prettige conclusie om te lezen…
Dank je, Anne-Karin!
Tai Chi leren
Begin 2016 besloot ik dat ik Tai Chi wilde leren. Hoe ik op het idee kwam weet ik niet meer precies, maar het had vast iets te doen met de mooie bewegingen, het verlangen naar rust in mijn hoofd en het terugvinden van vertrouwen in mijn lichaam.
Ik had hiervoor al zonder veel succes aan een proefles yoga meegedaan. Bij binnenkomst werd ik nauwkeurig getaxeerd door een groepje gelijk geklede vrouwen met identieke empathische glimlachjes op hun gezicht. Gedurende de les lag ik op mijn matje met maar een gedachte: hoe lang moet ik nog.
Een proefles
Het contrast met mijn proefles Tai Chi had niet groter kunnen zijn; bij binnenkomst geen taxerende blikken, alleen maar hallo en welkom. Wat ik tijdens mijn proefles Tai Chi gedacht heb, weet ik niet meer, maar na afloop wist ik: dit is leuk, dit wil ik kunnen. En zo begon ik met mijn wekelijkse lessen, en het was ook leuk en tijdens de vorm stopte ik ook met het eeuwige denken en malen. Niet altijd, maar wel zo vaak dat het me begon op te vallen.
Eerste resultaten…
Fast forward naar een paar maanden later, toen ik eindelijk begon te voelen hoeveel spanning ik in mijn lijf vasthield en doorkreeg hoe ik deze kon loslaten. Nu waren de lessen niet alleen leuk maar ook zinvol en van betekenis voor mijn leven buiten de les.
Ondertussen was ik ook begonnen met Qigong lessen en de combinatie van deze twee verschillende disciplines is voor mij ideaal. Ik begin nu echt te beseffen dat het gaat om de eenheid van, en wisselwerking tussen, geest en lichaam, maar gelukkig voor mij komt er geen klankschaal of geitenwollen sok aan te pas. Er is geen dogma, geen uiterlijk vertoon alleen maar ontzettend goede en fijne les van een leraar die weet waar hij/zij het over heeft en volgens mij lichamen kan lezen en wel met compassie en eeuwig geduld. Het zien in detail wat je niet goed doet, en nog veel belangrijker waarom en zonder oordeel.
En dat in Apeldoorn
(tegenwoordig dus in Zutphen…)
Natuurlijk zat ik thuis nog veel op het internet te kijken naar andere scholen en lessen (aard van het beestje…) en vroeg ik me af of deze lessen niet nog veel interessanter konden zijn. Voilà, een workshop stok vechten bij een andere school was binnen no time geboekt. Ondanks dat ik ook echt wel een paar stok moves heb geleerd, was voor mij de grote les van deze workshop dat ik echt mazzel heb gehad met de leraar die ik al heb en dat het zeker niet vanzelfsprekend is dat je je ten eerste op je gemak voelt en ten tweede hele goede les krijgt.
Volgens mij is de combinatie van laagdrempeligheid en competentie vrij uniek en dat allemaal gewoon in Apeldoorn Zutphen, wie had dat gedacht.
