Die laatste week…
In de laatste bijeenkomst van de mindfulness– en compassietraining hebben we altijd aandacht voor het verder vormgeven van de meditatie-beoefening in je leven. Want als je na 8 weken intensief oefenen vrij gelaten wordt, dan mag je het zelf beslissen. We spreken over de keuzen die er zijn, wat verstandig is en wat een valkuil is.
De klad komt erin
Iets waar ik het nu over zou willen hebben en waar ook iedere beoefenaar vroeg of laat mee te maken krijgt, is dat de klad erin kan komen. Misschien door een periode van grotere drukte in het leven. Of misschien vragen familiekwesties of -zorgen veel aandacht, is er een extra drukke periode op het werk of is er iets anders dat maakt dat de beoefening erbij in schiet.
Bij mij is dat heel vaak de vakantie.
Goede voornemens
Toen ik een aantal jaren geleden meende dat ik iets van mediteren begon te begrijpen, merkte dat ik er baat bij had en het een vast moment op de dag was geworden, wilde ik dat graag vasthouden (oei, daar heb je het al…). En dus nam ik mij voor mijn meditatiekussen mee te nemen op vakantie en gewoon dagelijks door te oefenen. Zodat ik ‘het’ niet kwijt zou raken.
Wij gingen in die periode jaarlijks met onze ouwe caravan naar Ameland. Daar had ik tijd genoeg om boeken te lezen en dus ook om te mediteren. Het meditatiekussen ging als eerste de caravan in bij het inpakken.
En raad eens: drie weken later, bij thuiskomst, kwam het kussen als laatste de caravan weer uit bij het uitpakken…
Alles kwijt?
Het was echt een heerlijke vakantie, zoals eigenlijk altijd wel op de Wadden. We hadden het prettig gehad met elkaar, lekker ontspannen, wat boeken gelezen, genoten op het strand en terrasjes.
Maar gemediteerd was er niet.
Ondanks dat ik blij was dat de vakantie zo prettig geweest was, baalde ik als een stekker dat de klad in m’n meditatiebeoefening was gekomen.
O jee, dacht ik, nu ben ik alles kwijt, kan ik weer helemaal van voor af aan beginnen, was alles helemaal voor niets.
Ik hoorde dat ook wel eens van ex-deelnemers: als de klad er eenmaal in is gekomen, dan heeft het geen zin meer, is het te laat, kun je er wel mee uitscheiden, is het jammer maar helaas. Daarbij ook vaak een oordeel: “Prutser. Zelfs dát kun je niet…” En toen snapte ik dat zelf ook.
Of toch niet?
Maar wacht eens even…
Waar gaat het nu eigenlijk om bij de meditatie?
Geven in het verleden behaalde resultaten een garantie voor de toekomst? Is mediteren niet iedere keer gaan zitten alsof het de eerste keer is? Is dat niet de beginners-mind die we steeds willen cultiveren?
Dus: wát is er eigenijk te verliezen wanneer je beoefening een tijdje stokt? En wat kun je beter doen dan maar weer gewoon te gaan oefenen en ‘verder’ te gaan waar je gebleven was?
Maak muziek!
Als je tijdje stopt met pianospelen (een metafoor die ik geregeld gebruik in de trainingen) dan kunnen je vingers wat stijver worden. Er kan weerstand zijn om weer te beginnen. Je kunt er dan natuurlijk helemaal mee stoppen, maar dan gooi je echt het kind met het badwater weg.
Een pianospeler doet de klep van de piano open, gaat zitten en speelt. En merkt dat de stijfheid in de vingers eerder weg is dan verwacht. Na voldoende oefening zit de muziek IN je en pik je het snel weer op.
Bij het mediteren is dat niet veel anders. Ook daar kun je het kind met het badwater weggooien door ‘dan maar helemaal’ te stoppen met oefenen. En je kunt ervaren dat je ook weer gewoon opnieuw kunt beginnen.
Of de vorige keer nu gisteren was of drie weken of maanden geleden.
Dat is juist de kunst… Steeds weer opnieuw beginnen. Geen resultaat verlangen, geen progressie verwachten, geen gemoedsrust eisen.
En je laten verwonderen dat blijkt dat de meditatie, de levenskunst IN je zit.
Dus mocht je beoefening wat in het slop zijn geraakt en lijd je aan de illusie dat je ‘het’ nu kwijt bent en dat het ‘dus’ geen zin meer heeft, wees dan gerust.
Je bent welkom om de zelfkritiek los te laten en weer opnieuw te beginnen. Net als een andere beoefenaar, wiens praktijk toevallig niet versloft is, iedere dag doet.
In de meditatie hebben we steeds een herkansing, iedere ademhaling zelfs.
Of zoals de Soefi mysticus Rumi schreef:
Kom, kom, wie je ook bent!
Zwerver, gelovige, wegloper.
Het maakt niet uit.Dit is geen karavaan van wanhoop.
Kom, kom.
Ook al heb je duizend maal
je gelofte verbroken.
Kom,
kom nogmaals,
kom!
