Ik ontving van Haimo, deelnemer aan de mindfulness- en compassietraining, het volgende persoonlijke en heel illustratieve verhaal, waarvoor dank!
Geduld, niets voor mij…
Geduld is een deugd. Lange tijd vond ik dit maar onzin of op zijn minst in ieder geval niet van toepassing op mij. Het was voor mij meer zo’n typisch spiritueel dingetje. Ik was er van overtuigd dat als je iets wilt veranderen of doen, doe het dan gewoon nu. Als je je rot voelt, doe nu iets om er van af te komen. Als je het niet leuk vindt wat iemand je heeft aangedaan, reageer dan meteen en laat het niet voortsudderen. Als iemand die je lief hebt niet lekker in zijn vel zit, probeer de ander gelijk gelukkig te maken.
Na vele meditaties, diverse retraites, een mindfulness– en compassietraining, ging ik echter langzamerhand inzien dat geduld misschien toch wel iets had. Sterker nog, misschien was het zelfs wel een essentieel ingrediënt om relaxter en gelukkiger te worden en jezelf in staat te stellen om anderen ook beter te kunnen helpen.
Niet-reactief zijn
Dit inzicht kwam omdat ik vanuit de mindfulnessbeoefening was gaan proberen om niet meer direct op vervelende situaties te reageren. In plaats daarvan ging ik proberen om even niet te reageren, maar eerst eens te voelen en na te denken wat er nu eigenlijk gebeurde. Daarna kon ik dan bewust kiezen hoe ik zou reageren. Ik had immers geleerd dat mild en niet-reactief het huidige moment ervaren zo’n beetje de basis van mindfulness is en dat je gewoon veel moet oefenen om dit in de praktijk te brengen. Alleen al dit oefenen zonder dat je weet of het wat oplevert is eigenlijk al een vorm van geduld.
Wat ik interessant vond, was dat ik al vrij snel merkte dat als ik ergens boos of geïrriteerd over raakte, ik eigenlijk al snel zonder al te veel moeite een reactie kon uitstellen. Alleen dit al deed mijn emoties grotendeels wegzakken en voorkwam dat ik dingen deed of zei waar ik later spijt van had. Tevens besefte ik dat ik vaak niet zo goed wist wat een directe reactie op een lastige situatie me nu eigenlijk opleverde. Dit gaf vaak verassende inzichten en constructievere manieren om te reageren.
In real life
Ter illustratie een voorbeeld van mijn werk. Ik was met een groot en complex project bezig waarbij ik een heleboel mensen uit mijn eigen organisatie met verschillende belangen en wensen op één lijn moest krijgen. Dit was nodig als randvoorwaarde om het project tot een succes te maken. Hiervoor moest iedereen compromissen sluiten. Op een gegeven moment was de hele klus op een haar na gevild en moest ik nog één collega mee zien te krijgen om het geheel af te kunnen ronden en de vervolgstappen te kunnen gaan zetten.
Dit ging echter niet zoals ik had gehoopt. Deze persoon keek alleen vanuit zijn eigen perspectief naar het probleem en was niet bereid water bij de wijn te doen om tot een gezamenlijke oplossing te komen. Wat ik ook probeerde, er was geen beweging in te krijgen. Dit frustreerde me mateloos en ik merkte dat behoorlijk boos was. Sterker nog, ik heb er twee nachten van wakker gelegen, vol irritatie en piekerend over hoe ik hier nu een uitweg in kon vinden. Ik kwam er niet uit en kon niets bedenken hoe verder te komen. Hij was het probleem en onvermurwbaar.
De hulpbron ingeschakeld
Toen me duidelijk werd dat de weg die ik aan het bewandelen was geen oplossing zou brengen, bedacht ik me dat ik maar eens moest proberen of iets uit de mindfulness- en compassietraining me zou kunnen helpen. Ik ben toen gaan mediteren. Wat vrij snel bovenkwam was dat ik mezelf geduld wenste. Later herinnerde ik me dat geduld één van de ondersteunde factoren van mindfulness was. Dat was vast geen toeval. Hoewel ik dacht dat er eigenlijk geen tijd was om het probleem even te laten liggen, realiseerde ik me dat een weekje uitstel misschien ook niet zoveel kwaad kon. Het was meer mijn eigen ongeduld om het probleem zo snel mogelijk de wereld uit te helpen. Alleen al die beslissing gaf rust.
Na een dag of twee besloot ik om er verder op te gaan mediteren door de situatie naar voren te halen en me te concentreren op de gevoelens die het bij me opriep. Al snel merkte ik spanning in mijn buik en ging mijn ademhaling omhoog. Na een paar minuten zakte dit echter ook weer weg. Toen merkte ik in één keer dat mijn boosheid en andere gevoelens helemaal niet tegen mijn collega gericht waren, maar op het feit dat mijn project zou falen als dit niet zou lukken. Hierdoor zou ik niet bereiken wat ik graag wilde bereiken en zou ik falen voor mijn omgeving. Dáár zat mijn frustratie en boosheid. Het zat in wat ikzelf aan het najagen was en hoe ik dacht dat andere mensen over me zouden kunnen denken…
En dan komt de ruimte
Dit inzicht was een eye-opener voor me en veranderde volledig hoe ik met de situatie omging. Het eerste wat ik moest doen was het loslaten van wat ik nastreefde en dacht wat andere mensen ervan zouden kunnen vinden. Daarnaast kon ik gaan zoeken of er ook andere wegen waren om het een project tot een succes te maken. Dit opende een scala aan andere opties. Een paar dagen later had ik een andere oplossing gevonden en was de boel geregeld.
Door afstand te nemen, geduld op te brengen en er op te vertrouwen dat de tijd een hoop oplost veranderde er veel en vond ik ook een oplossing. Ook ging het oplossen van het probleem uiteindelijk sneller en prettiger dan hoe het waarschijnlijk gelopen was als ik via mijn geplande patroon was doorgegaan.
Wat ik misschien nog mooier vond is dat ik een real life probleem anders heb kunnen benaderen met behulp van wat ik geleerd en geoefend heb tijdens mijn trainingen en retraites. Het toepassen van mindfulness en compassie in de praktijk is uiteindelijk toch waar het om gaat. Geduld is toch inderdaad zo gek nog niet.
Een prachtige illustratie. Nogmaals dank, Haimo!
Relax More verzorgt al meer dan 10 jaar Mindfulnesstrainingen.
Ook de Compassietraining kun je bij ons volgen!
Foto: Joshua Earle on Unsplash
