Bijzonder toch dat bij ‘werkgerelateerde stress’ het individu zich ziek moet melden. Alsof hij of zij degene is waar iets aan mankeert, terwijl instanties erkennen dat er iets mis is met de organisatie van en eisen met betrekking tot werk(en). Instanties zoeken namelijk allerlei middelen en strategieën om de werkdruk te verlagen of te verdragen en voeren die dan door. Dat noem ik erkenning.
De werkdruk liep bij mij zo op, in de zin dat ik forse achterstand had in een aantal taken – ik ging slechter slapen – dat ik besloot deze week thuis te blijven. Om achterstallig werk op te ruimen en om te her-ordenen. Ik moest hiervoor mijn lesgeeftaken, eigenlijk mijn core-business in het Onderwijs, afzeggen. Lastig dilemma.
Op het punt om mij ziek te melden, realiseerde ik mij dat ik helemaal niet ziek was. Sterker nog, ik nam een heel gezond besluit. Niet ik ben ziek, de instelling waar ik voor werk is op sommige terreinen ziek. Kortom: ik deed een gezondmelding bij mijn collega’s en leidinggevende. Fijne steunende, lovende en hartverwarmende reacties gekregen. Dank collega’s!
Met de deze week aangenomen wet op het recht op thuiswerk, pleit ik voor een regelmatig thuis werken. Als signaal naar de baas, als preventie voor mijzelf, mijn gezin.
En ook mijn baas en de studenten hebben er uiteindelijk baat bij: ik ben weer bij en op orde.
Foto: Anete Lūsiņa on Unsplash
