Recent schreef ik al een artikel over de balans tussen werk en privé. Tamelijk vers van de pers is een artikel uit Trouw, waarvan ik de titel heb overgenomen, als titel voor dit nieuwe artikelje.
Ruzie met een collega, een vervelend functioneringsgesprek, een ernstig zieke moeder of financiële problemen: allemaal redenen voor werknemers om zich ziek te melden. Volgens vrijwel alle arbodienstverleners in Nederland mankeert in ruim de helft van alle gevallen van ziekteverzuim de werknemer medisch gezien niets. De vereniging van bedrijfsartsen NVAB vermoedt zelfs dat het percentage niet-medisch verzuim nog hoger ligt, tussen de 70 en 80.
Tja, dat is wel heel erg hoog, dat had ik ook niet verwacht. En wat mij betreft alleen maar een bevestiging van hetgeen ik eerder schreef: dat niemand deur van zijn huis echt 100% hermetisch dicht trekt als hij gaat werken en vice versa.
Werkdruk versus privédruk
Het wordt dus echt tijd het woord werkdruk wat te relativeren en het woord privédruk ernaast te zetten.
Dit alles is naar mijn mening minstens voor een deel een neveneffect van de toegenomen individualisering van onze maatschappij. Werknemers hebben (terecht) veel rechten gekregen de afgelopen decennia. Maar inmiddels mogen werkgevers bij sollicitaties niet meer vragen naar privé-omstandigheden en mag een potentieel aanstaand werknemer verzwijgen dat hij een chronische ziekte heeft of zwanger is.
En dat is, ook hier, weer eens doorgeschoten. Werkgevers kijken alleen maar naar werk en productie. Als een werknemer zich ziek meldt, moet je als werkgever oppassen dat je niet teveel naar privé vraagt, want dat mag niet.
Hart voor de zaak
Er wordt een afstand gecreëerd tussen werk en privé, tussen werkgever of leidinggevende en werknemer, die er niet hoort te zijn, of minstens veel te groot is.
Een grotere afstand zorgt ervoor dat leidinggevenden niet weten wat er thuis speelt en dus ook niet mee kunnen denken en voelen. Dat zorgt voor minder loyaliteit van werknemers en minder verbondenheid met het bedrijf (“hart voor de zaak” was nog niet zo’n slecht begrip) en een lagere drempel om je ziek te melden.
Zo ingewikkeld is het allemaal niet volgens mij, het is ‘gewoon’ de wet van oorzaak en gevolg in volle werking…
De oplossing is feitelijk niet veel moeilijker dan het omdraaien van deze cirkel van afstand creëren, maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Want zo makkelijk als er afstand kan ontstaan tussen een leidinggevende en een werknemer, zo makkelijk ontstaat er ook een vastklampen aan privacy, zelfs wanneer dat niet functioneel is, en aan het idee dat werk en privé gescheiden kunnen worden.
Sterker nog, het zou me niet verbazen als deze trend nog wel even doorgaat en dat het zodoende voor werkgevers alleen maar onaantrekkelijker wordt om mensen voor vast aan te nemen. En voor werknemers zonder vast dienstverband zal de loyaliteit voor een bedrijf zeker niet groter worden en dan zijn we er weer…
Tijd voor bezinning misschien?
Iets minder marktwerking en iets meer menselijkheid?
Balans? Zou dat iets kunnen zijn?
Foto: Patrick Tomasso on Unsplash
