Ik ga het risico nemen dat u me voor een ouwe zak verslijt, maar er was een tijd waarin, wanneer ik op straat “Mag ik u wat vragen?” hoorde, wist dat iemand de weg wilde weten of op een andere manier wat hulp nodig had.
De eerste tijd waarin de commercie deze zin had ontdekt en de mensen in de winkelstraten lastig ging vallen met hun krantenabonnementen, loterijen en dierenleed, kregen ze dan ook mijn aandacht.
Alarmbel
Dat werd al rap minder, dat zie je trouwens overal op straat: mensen nemen op voorhand al een ruime bocht wanneer ze zo’n straatbeeldverpester zien en kijken de andere kant op. Het “Mag ik u wat vragen?” als volslagen legitieme zin om een ander iets te kunnen vragen, is verworden tot een alarmbel waarbij iedereen in de verdedigingsmodus schiet.
En dat hebben ook de bedrijven en instanties in de gaten die zich van deze technieken bedienen. “Mag ik u wat vragen” voldoet niet meer. En nu wordt het pas echt erg.
De laatste tijd wordt ik soms bijkans besprongen door jongelui die wat al te nadrukkelijk uit het hoofd geleerde quasi spontane openingszinnen op mij afvuren. “Dag meneer, wat wilde u later worden toen u klein was?”, “Meneer, heeft u huisdieren?”, “Dag meneer, wat maakt ú blij?”, tot het uiterst manipulatieve “Mag ik u een prettige dag wensen?”, zijn allemaal de laatste week voorbij gekomen.
Onbeleefde verkooptechnieken
Het is wat mij betreft tijd om dit een halt toe te roepen. Juist hierom zal ik geen krantenabonnement (nee, zelfs geen gratis proefabonnement) meer nemen, een Postcodelot kopen (de Postcodeloterij had trouwens allang afgedaan), en voor de dierenbescherming en Greenpeace zijn, hoe jammer dan ook voor de dieren en het zeeleven, genoeg andere goede doelen te vinden. Wanneer je niet meer rustig door de stad kunt lopen, wanneer de standaard beleefdheidszinnen gekaapt worden door mensen die wat van je willen, wanneer iedere jas met opdruk op de rug achterdocht oproept, dan zijn we volgens mij een grens gepasseerd.
Het wordt ineens duidelijk waarom de online verkopen zo sterk toenemen. En laten we maar niet vooruit lopen op wat hierna gaat komen, als alle bijdehante openingszinnen niet meer werken. Zou er dan nog wel iemand in de stadscentra lopen? Want een logische vervolgtactiek is het letterlijk vastklampen van mensen of ze helemaal de weg versperren. Of ze laten struikelen en tijdens het plakken van de pleister je verkooppraatje over ze uitstorten.
Basisinkomen voor iedereen een oplossing?
Natuurlijk begrijp ik wel dat de meestal jonge mensen, die daar lopen namens die bedrijven, waarschijnlijk ook liever iets anders zouden doen. En dat geeft het geheel nu net zo’n sneu tintje.
Dat is dan ook precies een heel goede reden om het basisinkomen in te voeren. Zodat al die bedrijven geen mensen meer kunnen vinden voor dit zinloze en irritatie oproepende werk. Zodat wij weer rustig in de stad kunnen lopen en met plezier geld kunnen uitgeven. Dat basisinkomen zal de economie werkelijk wel eens ongekend kunnen stimuleren.
Wat maakt ú blij vandaag?
