Hoe zorgen we ervoor dat mindfulness niet over een paar jaar afgedaan wordt als hype? Dat is de vraag waar Christopher Williard, een Amerikaanse kinderarts, zich mee bezighoudt.
Tijdens een zeer inspirerende workshop ontvouwde hij een strategisch holistisch model dat kan dienen om mindfulness vanuit een stevige basis een vaste plek te geven in het onderwijs en andere plekken waar kinderen bij elkaar komen en begeleid worden.
En die begeleiders zijn wij, de volwassenen. De basis derhalve is onze eigen beoefening: in contact met je intenties komen en focussen op wat werkt en goed gaat (elke keer opnieuw). Vanuit de eigen beoefening kan het ‘systeem’ benaderd worden. En hier had hij een heel pragmatisch lijstje met zaken die je kunt ondernemen om mindfulness letterlijk in het systeem te implementeren, hoe je belangrijke anderen kunt betrekken en welke belangrijke argumenten je kunt inzetten om mensen bewust te maken van het mogelijk nut.
Om er drie te noemen:
- Mindfulness is een geestelijke gezondheid interventie. Door aandacht te cultiveren zullen er minder ongelukken in het verkeer zijn. Mindfulness heeft daarmee een effect op onze ziektekosten en het aantal doden in het verkeer.
- Mindfulness vermindert angst, depressie en agressie en heeft daarmee invloed op de afname van suicide en moord.
- Breinplaatsjes doen het goed. Mindfulness heeft effect op de executieve functies. Zijn pleidooi ook: leer wat je weet over het brein aan kinderen, dat werkt empowerend.
Kortom: schuw de zware onderwerpen niet in gesprekken met mensen.
In de workshop ging hij vervolgens uiteraard ook in op hoe mindfulness bij kinderen te brengen en het te integreren in de lessituatie. Dat is dan de cliffhanger van deze artikel 😛
