Qigong cursist Inés had pech, maar maakt met behulp van Qigong van de nood een deugd…
Dank voor je verhaal!
Met aandacht bewegen…
Ja…dat probeer ik. Steeds weer opnieuw. Nu weer, nu ik een middenhandsbeentje heb gebroken met een moeilijke naam, ik kan het niet onthouden. Ik noem het maar het beentje dat je niet moet breken (het heelt nl. zeer traag).
Nu, mijn aandacht is er wel bij, maar het beweegt niet (prettig). Ik merk nu dat ik toch nog heel veel patronen heb, waarvan ik het bestaan niet wist. Mijn aandacht is er veel vaker bij. Niet altijd, maar dan word ik direct afgestraft. Dan sta ik met mijn ‘goede arm’ in mijn mouw en krijg ik ruzie, als ik mijn gipsen arm door het andere armsgat wurm.
Ahh, daar heb je het weer, aandacht gevraagd, eerst mijn gipsen arm insteken en dan mijn goede arm insteken.
Dat kost toch gauw weer een paar minuten, waardoor alle volgende patronen doorbroken worden, overal kom ik te laat, of moet ik zeggen later. Ik kan er heel boos om worden en heel hard tegen vechten, maar dat brengt alleen maar meer tegenslag, zo heb ik ontdekt.
En geleerd, bij de Qigong: rustig blijven bewegen met aandacht, dan lukt alles veel beter, iets meer aandacht in het hier en nu en ik merk dat alles beter gaat, ook met dit ongemak. En met de Qigong, ja dat lukt prima, met of zonder gips, het kan altijd, als ik maar luister; naar het gefluister, of moet ik zeggen geschreeuw van mijn lichaam…
Photo by Kira auf der Heide on Unsplash
