Ik kreeg van een ex-mindfulnesscursist een persoonlijk verhaal toegestuurd, naar aanleiding van het nasudderen van m’n recente artikel over onze persoonlijke gevangenis. Dank!
Gisteren reed ik naar huis van het ziekenhuis na het zoveelste onderzoek, scan, test, whatever. En ik zat zo te mijmeren over de vrouw die ik ben geworden, bang om te leven, bang om dood te gaan. Vastgelopen in haar persoonlijke gevangenis.
Tot ik op een gegeven moment op de radio een popliedje hoorde uit lang, nou ja niet zo lang want zo oud ben ik nou ook weer niet, verleden tijd, en ineens zag ik mezelf hoe ik toen was, als meisje vol overgave dansend en zingend in de disco. Zichzelf verliezend in de cheesy lirics van een Dr Alban lied. What is love? Uwow uwow uwow. De vrijheid van de naïeve geest. En ik vroeg me af waar is dit meisje gebleven?
Waar was de levensvreugde gebleven? Wanneer ruilde ik mijn “vertrouwen van een kind” voor de “angsten van een volwassene” kaart? En waarom? Op welk punt was de rek uit mijn veerkracht? Op welk tijdstip was ik begonnen met de bouw van de muren van mijn eigen kleine gevangenis? In de waan dat ik daar veilig zou zijn. Veilig voor het leven.
En het lied gaat verder en ik zie het meisje dat ik was dansen en ik wil tegen haar zeggen, schreeuwen, dans kind, blijf dansen, alsof je leven ervan afhangt. Want dat doet het.
Het leven is een blote voeten pad, niemand komt ongeschonden bij de uitgang. En het is hoogste tijd mijn gevangenis te verlaten, mijn kaplaarzen waarmee ik in de modder ben blijven vastzitten uit te doen en me over te geven aan het pad en de ervaringen ervan. En misschien dat ik er nog een dansje tegenaan gooi.
Foolish are the young
For they understand the meaning of life
Foto: Sarthak Navjivan on Unsplash
