De verzamelaar
Het zal ruim een jaar geleden zijn, dat mijn oog viel op het blad met de titel Mindful. Mooi vorm gegeven, en de koppen zagen er veelbelovend uit. Als verzamelaar en professional – je wilt als trainer toch een beetje op de hoogte blijven van ontwikkelingen én je bent gevoelig voor vak-gerelateerde hebbedingetjes – besloot ik me te abonneren op de papieren versie van het blad.
Te mager
Nu, na een stuk of 8 nummers, heb ik m’n abonnement weer opgezegd. En dat wist ik eigenlijk na het tweede nummer al, dat ik dat zou gaan doen. Een mooi blad, zoals ik al schreef. En de koppen waren inderdaad veelbelovend, maar de inhoud maakte die beloften niet waar. Een inhoud die zonder overdrijving – uiteraard met een enkele uitzondering – gerust ‘mager’ genoemd mag worden.
Met mager bedoel ik eenzijdig en oppervlakkig. Veel van hetzelfde dus. Artikelen over het omgaan met ongemak en het bereiken van een beter gevoel. En hoe je dat dan DOET. En dat dat dan natuurlijk ook lukt. En altijd van die foto’s erbij van zonsondergangen, bloeiende rozen, gezellige taferelen en vooral: véél te mooie mensen met een serene glimlach op het gezicht…
Voordeel
Gelukkig heeft, om Johan Cruijff te parafraseren, ieder nadeel ook een voordeel. Zo’n blad leest wel heerlijk snel weg. Eenderde is foto, eenderde is kop en de rest tekst, die je na de kop in de meeste gevallen niet meer hoeft te lezen. Soms weet je na de kop al welke kant het opgaat.
Net de Happinez…
OK: er stond ook wel eens een aardig artikel in, het was niet allemaal kommer en kwel. Je zou het blad wat mij betreft kunnen zien als een Amerikaanse Happinez, maar dan alleen voor mindfulness. Het ziet er mooi uit, je voelt je even prettig bij het lezen, maar uiteindelijk schiet je er niets mee op…
