Anne-Karin schreef een mooi blog over haar ervaring tijdens een mindfulness-les…
Ik volg nu sinds een paar weken een mindfulnesstraining en gisteravond hadden we de eerste liggende yoga oefeningen. Appeltje eitje zou je denken. Niet dus. Ik kwam al snel mijn eerste grens tegen, pijn, stijfheid.
Vele gevoelens, emoties en oordelen volgden. Eerst verbazing over hoe stijf ik was, hoe weinig beweging mogelijk was zonder pijn. Daarna boosheid dat ik deze ogenschijnlijk bejaardengym-oefeningen niet eens kon uitvoeren. Tenslotte verdriet, dat ik dus zo slecht voor mijn lichaam heb gezorgd dat het bij de minste weerstand al sputtert.
Mijn eerste reactie op mijn, voor mij, falen was: probeer een beetje door de pijn heen te strekken, no pain no gain. Om niet te stagneren moest ik noodgedwongen uit mijn comfortzone.
En laten we wel wezen: de meeste boeken over zelfontplooiing komen vroeg of laat met het ogenschijnlijk eerste gebod van de persoonlijke ontwikkeling: Gij zult Uw comfortzone verlaten.
Comfortzone en persoonlijke ontwikkeling is een contradictio in terminis. De comfortzone als de Titanic van de persoonlijke groei. De moderne poel des verderfs. Step away from the car.
Tot gisteravond.
De eerste les van mindfulness is tenslotte: zorg goed voor jezelf en als dat voor jou betekent dat je in je comfortzone blijft, dan doe dat als jij je er prettig bij voelt. Wellicht vloeken in de kerk, maar wat een opluchting.
Ik hoef niet als een heremietkreeft mijn schelp te verlaten om heel kwetsbaar op zoek te gaan naar een grotere schelp om te kunnen groeien.
Ontwikkeling vanuit je comfortzone, organisch, volgens het principe der celdeling, de enige manier waarop de mens in feite kan groeien. Logisch eigenlijk.
Foto: Nick Hillier on Unsplash
