In de vakantieperiode is de beoefening behoorlijk weggezakt. Genoeg smoezen (“kan niet op de camping”, “de ruimte is te klein”, “iedereen kan me zien”) en rechtvaardigingen (“de boog kan niet altijd gespannen zijn”, “ik ben me bewust dat ik het niet doe – dat is mindful”, “vanuit schuldgevoel oefenen is niet de juiste motivatie”). Daarbij kwam dat ik er tegenop zag omdat mijn lijf niet mee wilde werken in deze periode.
Thuisgekomen nog steeds geen zin om te oefenen. Opruimen, vrienden bellen en bezoeken, ‘s avonds laat maken – genoeg activiteiten die mij afleidden. Gelukkig is er door de jaren heen wel wat zaad wat geplant door diverse trainingen en de deelname aan een meditatiegroep. En één zaadje van de mindfulness, één van de helpende factoren in het omgaan met stress, bloeide plots weer op: opnieuw beginnen. En voor mij belangrijk: zonder hoge eisen te stellen (de 2e factor – niet hoeven streven).
Dus, maar weer rustig begonnen met zitten – niet te lang, wel regelmatig en opnieuw gericht zijn op de adem. Prachtig toch die golvende beweging in mijn buik en borst, weer stil te staan bij het proces van aan- en afvoer van gassen die me in leven houden.
En het brengt me opnieuw weer wat kalmte, rust, aandacht. Aangenaam, zo’n kadootje aan jezelf.
