Ik kreeg van de week alwéér zo’n mooi verhaal van een Qigong leerling. Helemaal klaar voor de pers. Dank je wel, Heleen, ik laat je aan het woord!
Ken jij zo iemand? Zo’n collega, nichtje of vriend, die je de “oren van de kop” praat? Dat je na een tijdje luisteren de woordenstroom het ene oor in laat gaan en het andere oor weer uit? Of sluit je je al snel helemaal af voor wat er gezegd wordt?
Ik ken mensen die zo praten: langdurig en bijna ononderbroken. Eén ervan ken ik beter dan de rest. Ikzelf kan namelijk ook op die manier praten. Ik kan rustig zijn, maar als ik onrustig ben of erg enthousiast, produceer ik soms een doorlopende woordenstroom. Mijn vriend weet dan hoe laat het is en nestelt zich met een boek op de bank en laat het langs zich heen gaan. Met ‘Radio Heleen‘ op de achtergrond.
Qigong beoefenen we in een groep. We oefenen in het voelen van wat er in en om ons heen gebeurt. We staan in een cirkel en er wordt af en toe gepraat en er worden grapjes gemaakt. De sfeer is rustig, soms wordt er wat meer gepraat of verteld.
En dan soms, zoals afgelopen keer, heb ik zo’n drang om méér te zeggen, méér te praten en nog méér grapjes te maken. En ik doe het ook: ik babbel, maak grapjes en slinger ze de ruimte in. Waarom? Is het onrust of enthousiasme, waardoor ik die invallen en gedachten per se wil delen? Of wil ik ook hier presteren? Is gewoon bij de groep zijn niet genoeg?
In en na de les voelde ik wat er gebeurde. Ik merkte dat ik het contact met mezelf en de groep kwijt raakte en dat ik alleen maar uitzond. Het gebeurt nu in de les, maar het gebeurt me soms ook daarbuiten. Mijn hersens maken veel gedachten en als ik me onrustig of enthousiast, moe of energiek voel, dan gooi ik de gedachten naar buiten…. een woordenstroom. Met communiceren heeft die woordenstroom weinig te maken. Het is niet meer samen met anderen praten, maar het is eenzijdig uitzenden, zoals een radio dat ook doet.
Kan ik ook zonder die woordenstroom? Dat ga ik de komende tijd onderzoeken. Morgen dient zich al een nieuwe uitdaging aan, namelijk een vergadering. Kan ik in dat uur echt samen met mijn collega’s communiceren, in plaats van uitzenden? Hoe spannend is dat, zo om negen uur ’s ochtends in een gemeentehuis op de Veluwe?
Overigens kan ik ook wél luisteren en communiceren. Ik wil mijn eigen vaardigheden niet onnodig naar beneden halen. Maar ik ervaar dat ik het mezelf en anderen makkelijker kan maken door nog beter te leren afstemmen. Afstemmen en finetunen. Wat gebeurt er dan? Dat ga ik ervaren en onderzoeken op het werk, in de vrije tijd en tijdens de Qigong les.
Tijdens de Qigong les ga ik meer ruimte maken om te voelen wat mijn lichaam mij vertelt, door middel van spanning of ontspanning, warmte of koude of een kriebelig gevoel. Wat vertelt mijn lichaam mij eigenlijk? En is voelen niet iets waarvoor geen woorden nodig zijn?
Foto: Igor Ovsyannykov on Unsplash
