Eén van de extra leuke bijkomstigheden van het les geven in Tai Chi is dat je ook met je studenten naar workshops kunt gaan. Bijv. naar die van Grootmeester Wiliam C. C. Chen, in wiens lijn ik les geef. Vorig weekend was het weer zo ver!
Ik ben dan ook altijd benieuwd hoe het was om voor het eerst zo’n workshop te bezoeken en vond Anne-Karin bereid een stukje te schrijven.
Mijn eerste workshop bij Master Chen
Vorig weekend had ik mijn eerste workshop bij Master Chen. Een workshop van Master Chen is net een meteorietenregen; er vallen talloze sterren terwijl je maar éen wens mag doen, zo raasden er tijdens de lessen vele puntjes op de i voorbij en is er maar eentje echt binnen gekomen en wel:
Laat je Tai Chi oefening geen gedachteloze routine worden. Hou het levend.
Deze boodschap van Master Chen, iemand die de vorm ontelbare keren en waarschijnlijk slapend, geblinddoekt en op de bodem van de zee nog perfect kan uitvoeren, vond ik wel verrassend.
Routine
Het belang van het niet routinematig uitvoeren van de vorm kwam voor mij precies op het juiste moment. Ik begin de mechanica van de vorm aardig onder de knie te krijgen (al zeg ik het zelf) en dan ga je toch dingen doen op de automatische piloot. Tai Chi is dus geen opvolging van mindless, verstand op nul bewegingen. Geen Naald uit de bodem, Slang uit de boom, Roer in de pot, Duw het gordijn, (allemaal namen van bewegingen in de vorm) afsluiten en tadaaa kunstje af, poppetje gezien kastje dicht (of zoiets).
‘The fingers talk’
Nee, integendeel, het is volgens Master Chen belangrijk om je hoofd erbij te houden zodat je handen een verhaal kunnen vertellen. En het verhaal dat je handen vertellen is de essentie van je oefening. En ja, dan krijg ik de neiging om te vragen, goh en wat zeggen ze dan?
Wat ik gelukkig niet gedaan heb. (Deze valkuil bleef mij gelukkig bespaard, want in valkuil 1: sla de Master niet was ik al gestapt, bij deze mijn excuses, maar valkuil 2: stel geen bijdehante vragen, wist ik met veel zelfbeheersing te omzeilen).
Waar Tai Chi tot uitdrukking komt
En toch, het beeld van de pratende handen blijft me bij. Is het in feite niet zo dat we onbewust 24/7 met onze vingers communiceren. De vingers zijn tenslotte vaak het eerste contactpunt tussen je lichaam en de fysieke wereld, er stroomt continu informatie van de vingers naar het brein en terug; heet/koud, ruw/zacht, scherp, au, pleister.
Is het dan niet logisch dat in Tai Chi de verbinding hoofd-vingers cruciaal is? Het zijn de vingers waar de vorm uiteindelijk tot uiting komt, waar de kracht van het lichaam samenkomt. En zonder hoofd, zonder intentie, geen betekenis en geen power maar alleen maar mooi zwierende handen. Ook leuk, puur voor de sier dan, maar geen Tai Chi zoals het volgens Master Chen de bedoeling is.
Kijk, Tai Chi blijft altijd een beetje freestyle en dat kan ook niet anders want laten we wel wezen met 30 deelnemers krijg je uiteindelijk 30 verschillende uitvoeringen van dezelfde beweging. Zo heeft de een precies volgens het boekje Chihauhau’s onder zijn armen (nog zo’n Tai Chi ‘uitdrukking’) en de ander de gelaarsde kat…
Hou je hoofd erbij en laat je handen praten. Hou het levend!
Bedankt Master Chen, tot de volgende keer.
Bedankt Anne-Karin, mooi geschreven en een belangrijk onderdeel, precies dat wat onze beoefening tot Tai Chi maakt, is goed bij je binnen gekomen!
