Ik laat in de compassietraining regelmatig dit filmpje zien, dat me iedere keer weer raakt. Het gaat over klank en over verwachting, maar wat mij betreft ook over verbondenheid. Misschien moet u er eerst maar eens naar kijken.
Je kunt er, zoals meestal, op meerdere manieren naar kijken. De neurologische manier is een heel interessante. Hoe werkt dat in ons brein? Welke neuronen schakelen, welke gebieden zijn actief? Boeiend!
Maar dat VOEL ik niet. Ik voel niet dat de neuronen schakelen en vuren. Ik merk niets van de activiteiten die in mijn brein schijnen plaats te vinden.
Ik merk op dat het horen van de melodie alleen een soort van herkenning met zich meebrengt. Hij blijft ook hangen. Toen ik het filmpje aan onze zoon liet zien, herkende hij het meteen als een soort oermelodie.
Wat me daarbij ook opvalt is dat er geen valse toon is. Het gaat ook gewoon in één keer helemaal goed! En klinkt ook nog ontspannen. Ik ben geen muziektheorie-expert, maar die pentatonische toonladders waar het hier over gaat, hebben schijnbaar geen ‘valse noten’ (?).
Maar hoe zou dat nu zitten met die herkenning? Met het feit dat een heel publiek dat blijkbaar ook heeft? Merk ook op dat McFerrin, zoals hij zelf aan het eind zegt, dit ‘experiment’ bij meerdere gelegenheden heeft gedaan en dat ieder publiek dit direct en foutloos oppikt.
Toont dit filmpje niet aan dat we, behalve 99,99% genetisch gelijk en allemaal voorzien van een brein dat min of meer hetzelfde werkt, misschien ook nog op een andere manier verbonden zijn?
