Rond sessie 4 of 5 in de compassietraining laat ik vaak dit filmpje zien, dat me iedere keer weer raakt. Het gaat over klank en over verwachting, maar wat mij betreft ook over verbondenheid, over onze gezamenlijke menselijkheid. Misschien moet je er eerst maar eens naar kijken. En meedoen kan!
Mooi hè? Bobby McFerrin geeft een heel nieuwe dimensie aan het begrip ‘het publiek bespelen’… 😁
Je kunt er, zoals meestal, op meerdere manieren naar kijken. De neurologische manier is een heel interessante. Hoe werkt dat in ons brein? Welke neuronen schakelen, welke gebieden zijn actief? Boeiend!
Maar dat is voor mij niet het belangrijkste. Ik VOEL dat niet. Ik voel niet dat de neuronen schakelen en vuren. Ik merk niets van de activiteiten die in mijn brein schijnen plaats te vinden.
Ik merk op dat het horen van de melodie alleen een soort van herkenning met zich meebrengt. Hij blijft ook hangen. Als ik het filmpje aan bekenden laat zien, herkennen zij het deuntje regelmatig als een soort oermelodie. Wat me daarbij ook opvalt is dat er geen valse toon is. Het gaat ook gewoon in één keer helemaal goed! En klinkt ook nog ontspannen. Ik ben geen muziektheorie-expert, maar pentatoniek / die pentatonische toonladders waar het hier over gaat, zijn blijkbaar voor ons gevoel eenvoudig te begrijpen.
Maar hoe zou dat nu zitten met die herkenning? Met het feit dat een heel publiek dat blijkbaar ook heeft? Merk ook op dat McFerrin, zoals hij zelf aan het eind zegt, dit ‘experiment’ bij meerdere gelegenheden heeft gedaan en dat ieder publiek dit direct en foutloos oppikt.
Toont dit filmpje niet aan dat we, behalve 99,99% genetisch gelijk en allemaal voorzien van een brein dat min of meer hetzelfde werkt, misschien ook nog op een andere manier verbonden zijn? En dat we het belang van muziek voor ons welzijn misschien onderschatten (o.a. in het onderwijs)?
Foto: Przemyslaw Marczynski op Unsplash.
