Alan Watts is een bekende in de Zen-wereld. Hij schreef onder andere het boek met de weinig fantasievolle titel “Zen-boeddhisme”, één van mijn eerste zen-boeken. Een boek dat ik meermalen met veel plezier gelezen heb.
Wat ik recentelijk ontdekte is dat een aantal van zijn toespraken beschikbaar is. Sommigen zelfs met filmbeelden, die zijn woorden extra kracht geven. Zoals onderstaand filmpje.
Watts betoogt prachtig dat het bekijken van het leven als een reis, ertoe kan leiden dat we steeds maar ergens naartoe op weg zijn, zonder aanwezig te zijn daar waar we echt zijn: hier.
Neem nu het universum. Het universum is in zijn kern speels. Het hoeft nergens heen: zoals het gaat, gaat het. Net als met muziek: ook in de kern speels (zelfs letterlijk ;-). Ook muziek hoeft nergens heen. Immers: dan zouden we alleen de laatste noot hoeven te spelen en dan zouden we ons doel bereikt hebben. Of het zou het best zijn wanneer de muziek zo snel mogelijk gespeeld zou worden.
Of dansen: dansen is niet bedoeld om op een bepaald punt in de ruimte uit te komen. Zo van “we zijn er…” De kern van dansen is de dans.
In ons leven gaat dat helaas vaak anders. We verdelen het leven in stadia, we gaan van de ene klas naar de andere op school. Na school gaan we carrière maken, willen we ergens komen, gaan we doelen halen. Kijk in het filmpje naar het verhaal dat Alan Watts zo mooi vertelt. Het leven als een muziekstuk, als een dans…
Foto: Mantas Hesthaven on Unsplash
