Als je een klein baby’tje verbaal geweld aandoet, sturen zijn hersenen chemicaliën uit die zo destructief zijn dat het deeltje van zijn brein dat goed van kwaad onderscheidt, niet groeit. Zo krijg je een zelfgekweekte psychoticus. Als een soldaat zijn vriend ziet ontploffen, is zijn brein zo gealarmeerd dat hij de ervaring niet kan verwoorden. Dus voelt hij de gruwel steeds opnieuw.
Mijn vraag is dus: hoe komt het dat mentale schade altijd een kwestie is van levendige verbeelding? Waarom krijg je bij ziekte van elk ander orgaan sympathie, behalve bij het brein?
Het alarm staat permanent op rood. 150.000 jaar geleden, toen de taal in beeld kwam, begonnen we een constante nood te verwoorden, niet alleen “Help, daar is een sabeltandtijger!” maar plots “Help! Ik heb de mail niet verstuurd! Help! Ik heb dikke billen! Help! Iedereen ziet dat ik dom ben! Help! Ik ben niet gevraagd voor het kerstfeest!” Je hoort doorlopend datzelfde liedje, altijd weer, je wordt er gek van.
Zie je het probleem? Wat eerst voor je veiligheid zorgde, maakt je nu gek. Het spijt me dat ik een nare tijding breng, maar iemand moet het doen: je huisdieren zijn gelukkiger dan jij.
Zomaar enkele citaten uit een filmpje van TED dat ik kreeg toegestuurd. Het duurt nog geen 10 minuten, maar is leuk, confronterend en waar. Er zijn NL ondertitels beschikbaar, en soms nodig, aangezien Ruby Wax nogal rap van de tongriem gesneden is, om het maar eens zo te zeggen…
Geniet ervan!
Foto: John Cafazza on Unsplash
