Laatst kwam er een spreuk voorbij waarbij een goede balans tussen werk en privé als belangrijk werd aangemerkt. Daar zullen weinig mensen het mee oneens zijn, mijzelf incluis.
Wat is werk en wat is privé?
Het zorgt voor veel problemen: een onbalans tussen werk en privé. Maar wat is eigenlijk werk en wat is privé? Heeft dat te maken met deuren die je achter je dicht doet en andere deuren die je weer opent? Daar lijkt het wel op. Maar wat is dicht en wat is open?
Als je van huis gaat, op weg naar je werk, laat je dan alle zorgen, problemen en mooie momenten van thuis achter? Heeft hoe je uit bed stapt geen invloed op hoe je op je werk bent? Hoe dicht zit de deur van thuis eigenlijk?
En andersom: wie neemt er niet zijn werk mee naar huis? Wie kan werkelijk die deur achter zich dicht trekken en pas de volgende werkdag weer aan werk denken?
Ik denk weinig mensen. Ik hoor daar in ieder geval niet bij.
Verbondenheid werk en privé
Je hebt maar één leven. Daarin ben je een gedeelte in een omgeving die je thuis noemt en een gedeelte in een omgeving die je werk noemt. Het is een illusie te denken dat de twee gescheiden (kunnen!) zijn. Ze hebben altijd invloed op elkaar. Natuurlijk kan het zijn dat er in de ene óf andere omgeving iets gebeurt dat veel druk op je legt of je anderszins belast. Het probleem is niet die belasting, maar hoe je ermee omgaat.
Als je teveel werk op je schouders krijgt, of collega’s hebt waarmee het niet botert, dan neem je dat mee naar huis. Als het thuis niet prettig is of er zijn zorgen, dan neem je dat mee naar je werk. Je vindt geen balans in werk of privé. De balans zit in jezelf; of niet.
De balans zit in jezelf
Dat is ook precies de reden waarom sommige werkgevers een mindfulnesstraining voor hun medewerkers vergoeden. Het gaat hen niet om het verhogen van de productiviteit van de medewerker, maar om de medewerker handvatten te geven om met moeilijke situaties in het leven om te gaan.
Aangezien een week 168 uur heeft en we gemiddeld zo’n 36 uur werken, blijven er 132 uur over waarin niet ‘op de zaak’ gewerkt wordt. De kans dat je in die 132 uur iets ongemakkelijks meemaakt is statistisch gezien veel groter dan de kans dat dat in de 36 uur gebeurt. Een medewerker die gezond met de moeilijkheden in zijn privé-leven omgaat, is een gezondere, vitalere werknemer. Dus met een omweg komt die productiviteit dan weer in zicht.
Het is dus eigenlijk best vreemd dat we ons zo druk maken over de druk(te) op ons werk. Misschien eens tijd om de blik naar binnen te richten en te merken of je misschien je werk niet zo leuk vindt of je privé-ongemakken op je werk afreageert of dat je privé zo druk bent met allerhande sociaal gedoe dat je niet eens in de gaten hebt dat je daar ook onder druk staat.
Ik weet het ook niet precies.
Maar wat ik wél weet is dat je maar één leven hebt. Iedere minuut maar één keer kunt besteden. Dat balans niet iets is van maar 36 uur per week.
Zo. Mijn werk zit erop. Nu snel even uitrusten…
😉
Foto: Leio McLaren on Unsplash
