Ik ontving een mooi verhaal van compassietraining-deelnemer Anne-Karin en ben blij dat ik het op de site mag plaatsen!
Vannacht lag ik weer eens wakker en alles wat ik wilde was rust in mijn hoofd. Nu heb ik de mazzel om al een paar weken met compassie bezig te zijn en ik realiseerde me dat dit dus lijden is (natuurlijk pas nadat ik al uren had wakker gelegen, maar goed, beter laat dan nooit) en dat het voor de verandering misschien eens een goed idee zou zijn om dit gewoon te accepteren. Okay ik wil rust in mijn hoofd, die is er niet, ergo er is onrust in mijn hoofd. Acceptatie van wat is. En tot mijn verbazing ontstond hierdoor een beetje ruimte tussen de gedachtes, een beetje ontspanning, wat ook lichamelijk voelbaar was.
Het deed me denken aan het oplaadsnoer van mijn telefoon. Altijd als ik mijn telefoon wil opladen blijkt het oplaadsnoer geen snoer maar een oplaadknoop te zijn. Nu wil het toeval dat ik een extra lang snoer heb, dat leek me wel handig, niet realiserende dat een extra lang snoer een extra grote knoop inhoudt. Dat zetten ze dan weer niet op de verpakking. Normaliter zal ik dan blindelings op willekeurige plekken aan de knoop beginnen te trekken in de hoop dat deze zich abracadabra oplost. Dit is dus zelden – of laten we eerlijk wezen: nooit – het geval. En mijn telefoon hangt dan ook meestal gewoon aan de oplaadknoop. Dat is misschien niet de bedoeling maar het functioneert ook.
Een volgens mij compassievollere manier om dit probleem aan te gaan, is om het snoer, sorry knoop, eens in alle rust te bekijken. Okay we hebben een knoop, toch knap hoe dat steeds weer gebeurt, en wat zie ik daar, oh dat zijn de oortjes van mijn zoon die hij kwijt was.
Nu is het zo dat ik volgens mijn man de gave heb om van andermans problemen de mijne te maken. Dat klopt, en als dit een olympische discipline zou zijn was ik nu in Tokio. Maar goed die oortjes dat is dus niet mijn shit, laat ik die er eerst eens uit halen, creëert ook weer ruimte. En nu met beleid hier en daar eens zachtjes aan de knoop trekken, misschien dat ik zo nog meer ruimte creëer en zo niet dan weet ik dat ook een knoop prima functioneert, dus geen stress. Relax, adem in adem uit.
In feite is het puur een kwestie van vorm. We beginnen allemaal als snoer en op een gegeven moment, geheel volgens de natuurwet van de entropie (alles neigt tot wanorde) eindigen we als knoop. Wat compassie mij liet inzien is dat ook al ben ik nu een knoop ik alsnog en altijd een snoer zal zijn, de essentie blijft hetzelfde. Het is okay, je bent perfect zoals je nu bent. Ik accepteer dat ik me niet hoef te schamen voor hoe ik ben, een knoop in hart en nieren, en dat ik het gevecht met het beeld van hoe ik zou moeten zijn, een gestroomlijnde snoer, los kan laten. Sommige dagen ben ik ietsje meer knoop andere ietsje meer snoer. Het is okay, it is what it is.
Dank je wel, Anne-Karin, voor het delen van je ontdekking en je humor!
